El pasado viernes 17 de octubre, en Chile se celebró el día del profesor, día festivo para los de esta profesión.
Por la televisión y en los supermercados lo anuncian con antelación, recordando lo importante de nuestra función, “pidiendo” a los niños que hagan llegar sus agradecimientos a las “tias “ y “tios”.
Fiesta fomentando el consumismo, como tantas otras, pero celebración que me pareció grata. Al menos en España, es algo que pasa bastante desapercibido….
Así fue como ese mismo día, estaba en la residencial desayunando en la habitación, cuando tocaron la puerta. Resuelto ser la niña de 5 años, Jasmin, hija de la Lucy, que trabaja durante la semana en la residencial.
Con Jasmin, había tenido un escueto contacto el día anterior, donde le pregunté por el colegio , por lo que hacían… bla bla bla, y evidentemente anuncie mi grado de “tia” , en definitiva hablamos como mucho cinco escasos minutos.
Pues de esos escasos minutos, el viernes, Jasmin dijo a su madre que como yo también era tia tenían que regalarme algo. Me ofrecieron la figurita que podéis ver en la foto, junto con flores de tela que decoran la mesita de noche de mi habitación.
Y como no, me emocione, no lo voy a negar.
Cada tarde Jasmin espera con impaciencia de mi llegada después de buscar departamento, simplemente para obtener una abrazo, sonrisa o algunas cosquillas….. y como ya me conocéis, no quedo aquí, hice mi primer títere con ella. Una gatita gris con pelo rosa hecho con papel de diario y cinta de pintor.
Pero ui….. la revolucioné porque ahora cada tarde pide y llama la atención…
je je , niños!
Iguales en todo el mundo!
Que alegría!
Per cert Girafes, us trobo a faltar!!!
Por la televisión y en los supermercados lo anuncian con antelación, recordando lo importante de nuestra función, “pidiendo” a los niños que hagan llegar sus agradecimientos a las “tias “ y “tios”.
Fiesta fomentando el consumismo, como tantas otras, pero celebración que me pareció grata. Al menos en España, es algo que pasa bastante desapercibido….
Así fue como ese mismo día, estaba en la residencial desayunando en la habitación, cuando tocaron la puerta. Resuelto ser la niña de 5 años, Jasmin, hija de la Lucy, que trabaja durante la semana en la residencial.
Con Jasmin, había tenido un escueto contacto el día anterior, donde le pregunté por el colegio , por lo que hacían… bla bla bla, y evidentemente anuncie mi grado de “tia” , en definitiva hablamos como mucho cinco escasos minutos.
Pues de esos escasos minutos, el viernes, Jasmin dijo a su madre que como yo también era tia tenían que regalarme algo. Me ofrecieron la figurita que podéis ver en la foto, junto con flores de tela que decoran la mesita de noche de mi habitación.
Y como no, me emocione, no lo voy a negar.
Cada tarde Jasmin espera con impaciencia de mi llegada después de buscar departamento, simplemente para obtener una abrazo, sonrisa o algunas cosquillas….. y como ya me conocéis, no quedo aquí, hice mi primer títere con ella. Una gatita gris con pelo rosa hecho con papel de diario y cinta de pintor.
Pero ui….. la revolucioné porque ahora cada tarde pide y llama la atención…
je je , niños!
Iguales en todo el mundo!
Que alegría!
Per cert Girafes, us trobo a faltar!!!
1 comentario:
Hola Debora! Ke tal?
Des de Fontmartina i sobretot als migdies també se't troba a faltar. Els dia del professor?? Aviat la nova llei acabarà d'adobar-ho tot... quin panorama!
Aquest divendres varem celebrar una castanyada "diferent". Tot i que va ploure va estar força bé: una fira de tastets de tardor per tota la primària, un canvi! quina alegria!
Les teves girafes, ara cangurs, ja comencen a estar en sintonia amb la seva tutora i segur que també et troben a faltar.
Petons i abraçades i ja ens anirem parlant. Espero que tot et vagi bé per aquestes contrades i sàpigues que adjunto el teu bloc a prfereits per anar fent intevencions quan pugui.
Petons i abraçades des de Karde10
Publicar un comentario